Τα πνεύματα του Ινισέριν

Μία αλληγορία για το ακατανόητο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Δεν έχουμε απολύτως κανέναν καημό με τον "ειδικό" κινηματογράφο. Μπορεί όπως όλα τα πράγματα να είναι είτε καλός, είτε κακός.

Και ούτε βεβαίως είμαστε από εκείνους που θα βαφτίσουν καλή μία ταινία μόνο και μόνο επειδή είναι... παράξενη(βλ. "TAR").

"Τα πνεύματα του Ινισέριν" είναι μία ταινία που προσπαθεί να τοποθετηθεί με τον δικό της τρόπο σε ένα μάλλον αιώνιο ζήτημα της ανθρωπότητας: Γιατί οι άνθρωποι φέρονται όπως φέρονται.

Γιατί ο Colm αποφασίζει να ξεκόψει μετά από τόσα χρόνια φιλίας τον Padraic;

Τί έκανε ή τί είπε ο μάλλον καλοκάγαθος φίλος του και τον εξόργισε;

Και για ποιο λόγο εκείνος φέρεται τόσο αποφασισμένος να κρατήσει αυτή την αναίτια απόσταση, ακόμα και αν πρέπει να προκαλέσει τόσο πόνο στον εαυτό του;

Η ταινία γνωρίζει καλά την απάντηση: Οι άνθρωποι φέρονται όπως φέρονται - συχνά - γιατί έτσι.

Χωρίς κάποια προφανή αιτία. Ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι είμαστε λογικά όντα, αλλά εν τέλει αναλώνουμε την λογική μας απλά και μόνο για να ικανοποιήσουμε τα άλογα συναισθήματά μας. Και συχνότατα τα ένστικτά μας. Και λέγοντας ένστικτα, εννοούμε τα κατώτερα ένστικτα.

Δεν έχουμε να κάνουμε επομένως με μία ταινία για τα αίτια, αλλά με μία ταινία για την δράση και την αντίδραση. Ένας άνθρωπος κάνει κάτι και προκαλεί μία αλυσιδωτή αντίδραση.

Στο εκτελεστικό κομμάτι η ταινία του Martin McDonagh έχει εκπληκτική εικόνα, με υπέροχα πλάνα της Ιρλανδικής υπαίθρου και πέντε - παρακαλώ - εκπληκτικούς πρωταγωνιστές: Tους Farrell και Gleeson σε πρώτο πλάνο και τους Condon και Keoghan σε δεύτερο πλάνο. Μισό λεπτό! Πέντε πρωταγωνιστές δεν είπα; Μα βέβαια! Η Jenny, το μικρό και γλυκύτατο γαϊδουράκι κλέβει σε κάθε πλάνο που κάνει την εμφάνισή της τις εντυπώσεις!

Η άποψή μας: ⭐⭐⭐❌❌(Δεν είναι κανένα αριστούργημα, αλλά έχει το "point" της)