Παύλος Σιδηρόπουλος

Ήταν πρώτες μέρες του Δεκέμβρη του 1990 όταν η ελληνική ροκ έγινε πιο φτωχή.

Στις αρχές του 90' ήμουν ένα παιδί στην εφηβεία του. Ωραίες εποχές, πιο απλές, πιο αγνές υπό την μουσική υπόκρουση των Guns, των Metallica, του Alice, των Nirvana και πόσων άλλων που εκείνα ακριβώς τα χρόνια βρίσκονταν στο απόγειο της δόξας τους, έχοντας κεκτημένη ταχύτητα από την καλύτερη ίσως δεκαετία όλων των εποχών στην μουσική παραγωγή: Εκείνη του 80'. Επίσης εκείνα τα χρόνια οι δεκαετίες του 60' και του 70' δεν φάνταζαν τόσο μακρινές όσο τώρα. Δεν είχες στο μυαλό σου τους Rolling Stones υπερήλικες. Τους Beatles νεκρούς. Τον Bowie νεκρό, τον Michael νεκρό και τον Iggy Pop σαν μία παράξενη γιαγιά. Ο Joe Cocker έβγαζε ακόμα επιτυχίες. Στην - καμιά φορά ασπρόμαυρη - τηλεόραση μπορούσες ακόμα και να πετύχεις στην ΕΡΤ τον Barry White να τραγουδάει.

Θα ακολουθούσε άλλη μία δεκαετία μουσικής ακμής και μετά σιγά σιγά θα πέρναμε τον δρόμο για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε...

Η ελληνική ροκ σκηνή αγαπούσε τον Παύλο. Και ο Παύλος πέθανε ακριβώς τα χρόνια εκείνα που η δημιουργική μουσική φρενίτιδα σιγά σιγά θα άρχιζε να υποχωρεί. Την εποχή δηλαδή που το ελληνικό κοινό θα εγκατέλειπε (γρήγορα γρήγορα και αβίαστα) τις ντίσκο και τις μουσικές σκηνές και θα άρχιζε να σκαρφαλώνει πάνω στα τραπέζια.

Θα μπορούσες να πεις ότι ο θάνατος του αγγέλου της ελληνικής ροκ υπήρξε προάγγελος τους τέλους της.

Μάθαμε με θλίψη τον θάνατο του Παύλου, εγώ από το ραδιόφωνο ενός ταξί.

"Όλοι αυτοί οι μαλλιάδες είναι τίγκα στα ναρκωτικά" ήταν το σχόλιο του οδηγού και την ώρα που ο σταθμός είχα πάει να βάλει το "Να μ' αγαπάς", αποδίδοντας τον καθιερωμένο φόρο τιμής στον νεκρό, είχε μπήξει με μίσος στο μαγνητόφωνο μία κασέτα με - νομίζω, πάνε και χρόνια - Περπινιάδη.

Λίγα χρόνια αργότερα θυμήθηκα το σκηνικό με τον ταξιτζή, όταν τυχαία βλέποντας "Πρωινό καφέ" με καλεσμένο τον Στέλιο Ρόκκο να τραγουδάει το "Να μ' αγαπάς" άκουσα την αξιαγάπητη Ελένη να λέει πως πρέπει να καλέσουν τον Παύλο στην εκπομπή, αφού είπε πρώτος το όμορφο αυτό κομμάτι...

Καμιά φορά στα μέρη που πηγαίνω οι Dj's βάζουν κάποιο τραγούδι του. Όλο και πιο αραιά. Και σκέφτομαι πως τελικά, για κάποιους ίσως τυχερούς, μένουν οι πρώτες μέρες του Δεκέμβρη και κάποια τραγούδια...