Η μοναξιά των socials - Λίγες σκέψεις

Και κάπως φτάσαμε στην εποχή που η "παρέα" απέχει μονάχα ένα "κλικ". Και κάπως φτάσαμε τα τελευταία χρόνια σε μία εποχή που , ενώ είναι πιο εύκολο από ποτέ να γνωρίσεις κόσμο, να μιλήσεις, να φλερτάρεις, να κάνεις σεξ, οι άνθρωποι όχι μόνο αισθάνονται, αλλά το κυριότερο είναι μόνοι.

Πως συμβιβάζονται αυτά; Πως φτάσαμε στην μοναξιά όταν γύρω μας υπάρχουν εκατομμύρια ανθρώπων;

Δεν μιλάω φυσικά για το είδος μοναξιάς να μην έχεις φίλους, να μην έχεις μία παρέα να πας μία βόλτα ή για ένα ποτό - μολονότι και αυτή η περίπτωση είναι υπαρκτή και εξίσου πικρή. Μιλάω για την αδυναμία ολοένα και περισσότερων ανθρώπων , κυρίως κάπου μετά τα 35, να έχουν έναν σταθερό σύντροφο στην ζωή τους. Έναν θα έλεγα συνοδοιπόρο.

Και πράγματι αν μιλήσεις στον μέσο "ελεύθερο"(δεν μου αρέσει πολύ ο όρος "single") άνθρωπο αυτής της ηλικιακής ομάδας διαπιστώνεις αμέσως, πως ενώ συνήθως δεν του λείπει το περιστασιακό σεξ ή η παρέα των φίλων, αισθάνεται σημαντική την απώλεια ενός "δικού" του ανθρώπου. "Ξέρεις πως πάει. Μεγαλώνουμε και γινόμαστε πιο παράξενοι στις σχέσεις μας". Είναι μία πρόταση που ακούς συχνά σε αυτές τις ηλικίες. Μία πρόταση που μονοπωλεί την αιτιολογία αυτού του φαινόμενου.

Μα και οι κάτω των τριάντα σε ένα μεγάλο ποσοστό δεν ξεφεύγουν του κανόνα. Βέβαια εκεί ακούς "ότι δεν με νοιάζουν αυτά, απλά χαίρομαι την ζωή μου".

Παράξενο. Στα 30 να "χαιρόμαστε την ζωή" και μέσα σε μία δεκαετία να "έχουμε γίνει παράξενοι". Μπορεί να είναι έτσι; Τί συμβαίνει;

Θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω το φαινόμενο. Η ερμηνεία μου είναι, θα έλεγα μία "νατουραλιστική" παρατήρηση, μία άποψη βγαλμένη από προσωπικές εντυπώσεις και όχι κάποια επιστημονική μελέτη βασισμένη σε στατιστικά(αν και έχω πρόθεση στο άμεσο μέλλον να παρουσιάσω και τέτοια). Άρα σας παρακαλώ αντιμετωπίστε την έτσι.

Προσπαθώντας να εξηγήσω την σύγχρονη μοναξιά θα σας αποκαλύψω καταρχήν ότι απέκτησα πρώτη φορά facebook γύρω στο 2008 όταν ήμουν περίπου τριάντα. Και η πρώτη μου επαφή με αυτό ήταν - κάτι που θα έκαναν οι περισσότεροι φαντάζομαι - να ψάξω να βρω παλιούς συμμαθητές , φίλους χαμένους από το στρατό και - βεβαίως - παλιά αισθήματα. Επειδή εκείνα τα χρόνια υπήρχε μία μακρόχρονη σχέση στην ζωή μου, άργησα κάποια χρόνια να ασχοληθώ με την επόμενη δυνατότητα που έδινε το νέο αυτό μέσο επικοινωνίας(και κοινωνίας) και η οποία είχε ενθουσιάσει, τότε, τους φίλους και τις φίλες. Και η δυνατότητα αυτή φυσικά ήταν το "βρες γκομενάκι(α)".

Την τελευταία αυτή "δυνατότητα" άρχισα να την εξερευνώ από το 2011 που διέκοψα την σχέση μου. Διαπίστωσα τότε ότι ήδη οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί είχαν γνωρίσει κάποιον/κάποια από την εφαρμογή αυτή που ήδη είχε μπει για τα καλά στην ζωή μας. Ορισμένοι μάλιστα έκαναν συστηματικά γνωριμίες - κυρίως σεξουαλικού περιεχομένου - από αυτήν. Ενώ πλέον είχε γίνει εξαιρετικά συνηθισμένο πολλοί να έχουν χιλιάδες "φίλους" (άκα: τη σάρα και την μάρα). Αυτό φυσικά θα γιγαντωνόταν με την έλευση του instagram.

Μπήκα και εγώ σε αυτό το τριπάκι. Διασκεδαστικό δεν λέω. Και όπως όλα τα διασκεδαστικά πράγματα που ποντάρουν στα ναρκισσιστικά μας ένστικτα σύντομα έγινε συνήθεια. Εξάλλου έρευνα που είχε γίνει σε φοιτητές είχε δείξει ότι η επίδραση του "like" στον εγκέφαλο είναι εφάμιλλη με εκείνη της...σοκολάτας! Και κάπως έτσι πέρασαν τρία χρόνια εφήμερων σχέσεων χωρίς καν να το πάρω χαμπάρι.

Είναι λίγο παράξενο αυτό ε; Προ των σόσιαλ γνώριζες πολύ πιο δύσκολα ανθρώπους. Πολύ πιο δύσκολα ερχόσουν σε επαφή μαζί τους. Και αν κάπου πετύχαινες μία κοπέλα που σου άρεσε, οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται, έδινες ολόκληρο αγώνα για να την ξαναδείς και κατέστρωνες ολόκληρα σχέδια για να την φλερτάρεις. Και αυτό δεν γινόταν κάθε μέρα.

Τώρα , στις μέρες μας, αν επιτρέπει ο χρόνος σου κυριολεκτικά μπορείς να γνωρίζεις πολλά καινούρια άτομα κάθε μέρα. Τα υπόλοιπα είναι θέμα εμφάνισης, ικανοτήτων επικοινωνίας και...στατιστικής.

Ένας παλιός πωλητής μου είχε πει κάποτε(μπορεί να το έχουν πει και άλλοι): Ό,τι προσφέρεται απλόχερα χάνει την αξία του. Το ξέρεις και από την ίδια την ζωή.

Με αυτά τα δεδομένα που παραθέτω έχω την εντύπωση, ότι το πράγμα έχει γίνει περίπου έτσι υπό την επίδραση των socials, όπως θα το περιγράψω από κάτω.

- Ο Νίκος, ετών 35 είναι μία χαρά παιδί. Δεν είναι μοντέλο, δεν είναι ο Μπραντ Πητ ή ο Ρουβάς ο Σάκης, είναι ένας καθημερινός νορμάλ τύπος. Δεν είναι μεγιστάνας, αλλά έχει μία αξιοπρεπή δουλειά που του επιτρέπει να κάνει καλά τα βασικά: Να έχει το σπίτι του, να έχει το αυτοκίνητό του και να μπορεί να κάνει τις διακοπές του.

- Η Κατερίνα, ετών 30 είναι μία χαρά παιδί. Όπως και ο Νίκος δεν είναι μοντέλο, και εκείνη δεν είναι η Τατακόφσκι, Ραταϊκόφσκι (όπως σκατά την λένε), αλλά είναι μία νορμάλ κοπέλα, προσεγμένη, με την δουλειά της, τις σπουδές της, την άνεσή της. Την ανεξαρτησία της.

Και ο Νίκος και η Κατερίνα είναι δύο ωραιότατα παιδιά που η τύχη των σόσιαλς τα έφερε κοντά. Και ξεκίνησαν ένα ειδύλλιο. Τα μόνα ελαττώματά που έχουν σαν άτομα μπορούν να συνοψιστούν στα εξής: Έχουν χιλιάδες "φίλους" στο instagram. Και έχουν πάρει όπως οι περισσότεροι μετρητοίς ό,τι τους βομβαρδίζει καθημερινά. Πιστεύουν ότι ο μέσος Έλληνας/Ελληνίδα(ΕΚΤΟΣ από τους ίδιους) έχει τουλάχιστον Lambo στο γκαράζ, είναι φέτες, πάει τριακόσιες μέρες διακοπές τον χρόνο, είναι μόνιμα χαμογελαστός, είναι πρώτο τραπέζι πίστα, έχει σπίτι με πισίνα, έχει δεκαοχτώ πτυχία και είναι και γουόναμπι φέιμους ή ινφλουένσερ, αφού έχει 5-6 χιλιάδες φόλλοουερς.

Φίλε μου ούτε ο Νίκος, ούτε η Κατερίνα είναι τέτοιοι. Ούτε το 99,8% του ελληνικού πληθυσμού. Η σκέψη τους - και των δύο - μετά από μερικές μέρες συντροφιάς είναι πως "Ναι οκ παιδί είναι(ο Νίκος και η Κατερίνα) αλλά μπορώ και καλύτερα, γιατί αυτός/αυτή δεν είναι για παραπάνω Ήδη παίζω με το Μαράκι/Κωστάκη που δείχνει(από τις φώτο...) πολύ υποσχόμενος/η"

Και έτσι δύο παιδιά που θα μπορούσαν να δουλέψουν την σχέση τους και ίσως - ίσως - να έφτιαχναν κάτι όμορφο, πηδάνε από την μία γνωριμία στην άλλη ατέρμονα. Γιατί είναι εύκολο.

Και ο χρόνος περνάει. Και είναι το μόνο που δεν γυρίζει πίσω.

Έτσι ένα πρωινό ο Νίκος και η Κατερίνα μετά από αναρίθμητες γνωριμίες θα ξυπνήσουν 40+ και συνηθισμένοι στο ψεύτικο ιδανικό που αναζητούσαν, αλλά ποτέ δεν βρήκαν (γιατί απλά δεν υπάρχει) θα δηλώνουν στις παρέες τους ότι " μεγάλωσαν και έγιναν πιο παράξενοι στις σχέσεις τους". Και για αυτό είναι μόνοι.

Δεν έχουν μέλλον οι σχέσεις από socials; Είναι καταδικασμένες σε αποτυχία και να οδηγούν τους ανθρώπους σταδιακά στην μοναξιά; Δεν έχω κάποια απάντηση. Για την ώρα. Κατά την εκτίμησή μου δεν είναι το μέσο το πρόβλημα, αλλά η χρήση του, κατά τον ίδιο τρόπο που η μορφίνη είναι φάρμακο, αλλά και ισχυρό ναρκωτικό. Θα βγεις από τον εθισμό να κάνεις ορθή χρήση ή θα παραδοθείς στο ναρκωτικό; Η επιλογή μάλλον δική σου.