Ο Darren Aronofsky και τα προβλήματα του κόσμου

Αυτές τις μέρες με αφορμή το "The Whale" - που δίχασε τους κριτικούς - διαβάσαμε μέχρι και ερωτήματα αν είναι καλός σκηνοθέτης. Είναι καλός; Ή μήπως υπερτιμημένος;

Δίχως άλλο αυτά είναι ψευτο-διλήμματα. Η αλήθεια είναι πως μία ταινία ή σου αρέσει, είτε όχι. Και αν το καλοσκεφτείς ακόμα και οπαδός του πολύ (καλού) εμπορικού κινηματογράφου να είσαι είναι πχ αδύνατον να σου αρέσουν όλες οι ταινίες του Λούκας ή του Σπίλμπεργκ. Ή όλες οι ταινίες της Marvel.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τον Aronofsky.

Ο οποίος είναι πολύ πιο ιδιαίτερος σκηνοθέτης σε σχέση με τους άνωθεν και με πολύ πιο ειδικές αναζητήσεις στις ταινίες του. Και άρα με πολύ πιο ειδικό κοινό.

Τί σκηνοθετεί ο Αρονόφσκι;

Με δύο λόγια εγώ θα τον ονόμαζα τον σκηνοθέτη "του αυτο-παγιδευόμενου ανθρώπου". Και πραγματικά αν δεις τις ταινίες του νομίζω δεν υπάρχει καλύτερος ορισμός. Κανένας από τους ήρωες του δεν έχει "πραγματικό" πρόβλημα. Πέρα από όσα δημιουργούν μόνοι τους. Και αυτό είναι μία αλήθεια της ζωής την οποία ο Darren αναλύει διεξοδικά στα έργα του: Ματαιοδοξία, αφέλεια, ζήλια, ανεκπλήρωτος έρωτας που οδηγούν τους ήρωες στην παρακμή τους αναλύονται με ένα άλλοτε ωμό και άλλοτε λυρικό τρόπο. Μπορεί ο άνθρωπος να νικήσει τον εαυτό του;

"Δεν θα σε διαλύσει η αναζήτηση σου για κάποιο ιδανικό" λέει ο Αρονόφσκι. Λίγοι τελικά ψάχνουν ανώτερα ιδανικά. "Η προσπάθεια σου να συνυπάρξεις με τους ανθρώπους θα το κάνει".

Να γίνεις αποδεκτός. Να σε αγαπήσουν. Να ζεις απλά ανάμεσά τους. Αυτά είναι τα μεγάλα προβλήματα. Και αυτά τα παρουσιάζει εξαιρετικά ο Αμερικάνος σκηνοθέτης.

Ο Αρονόφσκι δεν απευθύνεται σε όλους. Φυσικά.

Είναι "ειδικός".

Και στο είδος του είναι - ίσως - ο καλύτερος.