Ουδέν νεώτερον από δυτικό μέτωπο(2022)

Σκηνοθεσία: Edward Berger Πρωταγωνιστούν: Daniel Bruehl, Albrecht Shuch, Felix Kammerer

Παραγωγή/Διανομή: Netflix

Η τελευταία μεταφορά του κλασικού λογοτεχνικού αριστουργήματος του Erich Maria Remarque είναι εδώ. Και είναι και γερμανική παραγωγή και μιλάνε και γερμανικά, κάτι που προσφέρει στον ρεαλισμό.

Η παλιότερη τηλεταινία του 1979 με τους Richard Thomas και τον ανεπανάληπτο Ernest Borgnine στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ήταν ανέκαθεν μία από τις αγαπημένες μου αντιπολεμικές ταινίες.

Είχαν επομένως μεγάλη περιέργεια να δω την τελευταία γερμανική μεταφορά.

Καταρχήν η ταινία του Berger είναι αρκετά διαφορετική - και μπράβο του. Αποφεύγει να είναι μία αντιγραφή της πολύ καλής παλαιότερης ταινίας, κάτι που ομολογουμένως είναι δύσκολο όταν σημείο αναφοράς είναι το ίδιο βιβλίο.

Η παλαιότερη ταινία έδινε έμφαση στην "εκπαίδευση" που φανατίζει τον νέο άνθρωπο και τον οδηγεί στην φρίκη. Εδώ αντίθετα, ενώ η εκπαίδευση είναι η αφετηρία, το πραγματικό πρόβλημα είναι η αυταπάτη. O ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών, ο Paul, 17 χρονών παιδί, νομίζει πως θα γίνει ήρωας. Λέει ψέματα για την ηλικία του και κατατάσσεται στον στρατό. Eκεί θα συνειδητοποιήσει ότι ο πόλεμος δεν έχει καμία δόξα: Μόνο νέους ανθρώπους που πεθαίνουν για το τίποτα. Ανθρώπους που συνήθως δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα από τον εχθρό. Σε όλη την ταινία βλέπουμε δύο αντιπαραθέσεις που ο σκηνοθέτης Berger τις διαπραγματεύεται με πολύ τέχνη: Το τρομαγμένο βλέμμα του στρατιώτη των χαρακωμάτων, καθώς τρέχει βουτηγμένος μέσα στην λάσπη προς βέβαιο θάνατο, για μία δόξα που του είπαν. Και πλέον δεν έχει αυταπάτες για το τί συμβαίνει. Και τον Στρατηγό που παλεύει για την ίδια δόξα πίσω από τις γραμμές, μέσα σε ένα νεοκλασικό διαμέρισμα, τρώγοντας το ωραία μαγειρεμένο φιλέτο του και κυνηγώντας να συνεχίσει την δόξα της οικογένειας, πατώντας κυριολεκτικά πάνω στα πτώματα μικρών παιδιών. Και που η δική του αυταπάτη, μεταμορφωμένη σε μία τυφλή παράνοια, κοστίζει ζωές. "Δεν θα γυρίσετε πίσω σαν τρομαγμένα σκυλιά!" φωνάζει σε ανθρώπους που έχουν χύσει για χρόνια το αίμα τους. Και διατάζει την τελευταία επίθεση...

Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική. Η δράση αν και άφθονη είναι φτιαγμένη, έτσι ώστε να μην προκαλεί τέρψη και να φωνάζει "Δεν είμαι μία πολεμική ταινία - Δεν θα χειροκροτήσεις κάποιον "καλό" να σκοτώνει τους "κακούς". Θα δεις ανθρώπους, που κάποιοι τους αγαπούν, να πεθαίνουν. Και θα θες να σταματήσει αυτό". Και αυτό το πετυχαίνει άριστα ο Berger: Φτιάχνει μία ταινία που ο θεατής αντιλαμβάνεται πως η δράση είναι ο θάνατος.

Οι Bruehl, Shuch, Kammerer στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι απλά εξαιρετικοί και δίνουν ανθρωπιά σε κάτι που είναι απάνθρωπο.

Η άποψη μας: ⭐⭐⭐⭐❌(Αξίζει να την δεις)