Για την τιμή των μπακαλιάρων...

Θαλάσσιοι καμικάζι που έκαναν καραβοστούκες στην -ίσως- πιο καμένη μεταπολεμική σύγκρουση.

Λίγοι γνωρίζουν ότι μεταξύ Ισλανδίας και Βρετανίας έχουν συμβεί όχι μία αλλά τρεις θαλάσσιες "συμπλοκές", οι οποίες συνολικά ονομάστηκαν ως "Ο πόλεμος του μπακαλιάρου" (αγγλ.Cod War: μοιάζει και λογοπαίγνιο με το "Cold War" που ήταν σε εξέλιξη την ίδια εποχή).

Αιτία για αυτές τις τρεις συγκρούσεις (1958,1972-1973,1975-1976) ήταν ότι η μικρή Ισλανδία που εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από την αλιεία θεωρούσε νόμιμη την επέκταση των χωρικών της υδάτων που βαθμιαία έφτασαν τα... 200 ν.μίλια (η επέκταση συνέβη σε τρεις δόσεις: α) 1958: Από 4 σε 12 ν.μ β)1972: Στα 50 ν.μ και γ)1975: Στα 200ν.μ), αποκλείοντας έτσι τους Βρετανούς ψαράδες από τις θαλάσσιες περιοχές που είχε ιδιοποιηθεί.

Η μακρόχρονη συμπλοκή ξεκίνησε μία ωραία μέρα του 1949(και κορυφώθηκε το 1958) όταν οι Ισλανδοί αποφάσισαν ότι δεν θέλουν να μοιράζονται την ψαριά τους με άλλους. Δρώντας με αρκετά επιθετικό τρόπο, ως γνήσιοι απόγονοι των Βίκινγκς, οι Ισλανδοί έκοβαν με ειδικά θαλάσσια ψαλίδια τις τράτες ων Βρετανών αχρηστεύοντάς της, όταν εκείνοι πλησίαζαν για ψάρεμα την ζώνη που οι πρώτοι θεωρούσαν ως "χωρικά τους ύδατα".

Αυτό φυσικά δεν έμεινε αναπάντητο από το πανίσχυρο βρετανικό ναυτικό - οι ολιγάριθμοι Ισλανδοί δεν διέθεταν περισσότερα από 7 περιπολικά σκάφη κάθε στιγμή - το οποίο σύντομα έστειλε στην περιοχή δεκάδες πολεμικά σκάφη τα οποία έριχναν προειδοποιητικά πυρά στους άφοβους Ισλανδούς. Τελικά δύο περίπου μήνες μετά οι δύο πλευρές κατέληξαν σε μία συμφωνία που επέτρεπε στους Βρετανούς να αλιεύουν σε ορισμένες ζώνες, ενώ παρέπεμπε το όλο ζήτημα στην Χάγη.

Το ίδιο σκηνικό με μεγαλύτερη ένταση επαναλήφθηκε και τις επόμενες δύο φορές, καθώς πλέον οι εμπλεκόμενοι άρχισαν να εμβολίζουν ο ένας τον άλλον με τα πολεμικά τους. Οι Βρετανοί εδώ είχαν το πάνω χέρι καθώς διέθεταν περισσότερα και βαρύτερα πλοία (κορβέτες, φρεγάτες, αντιτορπιλικά) σε σχέση με τα σκουριασμένα σαπάκια περιπολικά των Ισλανδών, αλλά αυτή η πρακτική οδηγούσε σε σημαντική φθορά και τα δικά τους πανάκριβα πολεμικά σκάφη.

Τελικά η Ισλανδία νίκησε την "συμπλοκή", όταν απείλησε να κλείσει την βάση του ΝΑΤΟ στο Κεφλαβίκ και να αποχωρήσει από τον συνασπισμό, κάτι που θα αποτελούσε σοβαρό πλήγμα στην στρατηγική θέση του ΝΑΤΟ στον Ατλαντικό έναντι της Σοβιετικής Ένωσης.

Το σημαντικό στην όλη υπόθεση είναι ότι, πέρα από μερικούς τραυματισμούς και φθορές στα εμπλεκόμενα σκάφη, δεν υπήρξαν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, εκτός από μία που οφείλεται σε ατύχημα: Ενός Ισλανδού μηχανικού του περιπολικού "Aegir" που έπαθε ηλεκτροπληξία όταν το σκάφος του συγκρούστηκε με με την βρετανική φρεγάτα "Apollo"

Συμπέρασμα: Η θάλασσα μπορεί να ανήκει στα ψάρια της, αλλά τα ψάρια ανήκουν στους Ισλανδούς.